Klara i Hipolit, zmęczeni długim nocnym marszem, ułożyli się na krótko przed świtaniem pod starą wierzbą, rosnącą nad brzegiem leśnej rzeczki. Pierwsza obudziła się Klara, a nie chcąc zbyt natarczywie budzić towarzysza spytała cicho:

- Dzień dobry. Czy śpisz jeszcze, Hipolicie? Leżący nieopodal kształt zakryty opończą, który w rzeczywistości był śpiącym Hipolitem, poruszył się i stęknął:

- Dzień dobry. Właśnie się budziłem.

Przeciągnął się, usiadł, a spod płaszcza który zsunął mu się z głowy wyjrzała rozwarta w potężnym ziewnięciu paszcza, wypełniona długimi zębami.

- Smok! - wrzasnęła królewna.

- Gdzie?! - krzyknął również Hipolit i rozejrzał się nerwowo, lecz szybko połapał się, że to on sam jest powodem zamieszania.

Klara osłupiała. Rozumiała każde słowo wypowiedziane przez Hipolita, a przecież nie był on człowiekiem, tylko smokiem.

- Ty… mówisz po ludzku? - spytała.

Hipolit założył na powrót okulary i odrzekł:

- Niewielu pamięta, że dawniej wszystkie stworzenia zamieszkujące Dawnotemurię mówiły jednym językiem. Niestety z czasem pojawiły się między nimi nieporozumienia, czy raczej należałoby powiedzieć, że istoty różnych gatunków przestały słuchać się nawzajem.

- Więc jak to możliwe, że słyszę cię teraz? - dopytywała królewna.

- Słyszysz mnie i rozumiesz, ponieważ rozmawiamy wystarczająco cicho i żadne z nas nie przerywa drugiemu. To bardzo ważne, bo trzeba być naprawdę cicho żeby móc zrozumieć smoka.

Z zamyślenia wyrwało ją dopiero burczenie w brzuchu. Klara trafnie odgadła, że jej towarzysz musi być równie głodny jak ona.

- Skoro nie zamierzasz mnie zjeść, to może miałbyś ochotę skosztować czegoś innego? - zaproponowała - Mam ze sobą herbatniki.

- Raczej zostanę przy swoich plackach ze smoły i prochu - podziękował Hipolit.

- Może skosztujesz chociaż soku malinowego?

Na te słowa smok przysunął się bliżej.

- O, tak - odrzekł - Każdy smok uwielbia malinowy sok!

I tak Klara jako pierwsza królewna w historii Dawnotemurii zasiadła do śniadania ze smokiem. A gdy już posilili się tym co każdy lubił, usiedli i zapatrzyli się w rzekę.

- Nie do końca wiem co powinienem zrobić dalej - przerwał milczenie Hipolit – Z pewnością nie mam po co wracać do swej pieczary.

- Ja za to powinnam wracać do siebie - dodała Klara - Ale nie przejmuj się, nie zostawię cię samego. Może uda mi się znaleźć dla ciebie jakiś wygodny kąt do mieszkania. Chodźmy więc!

Klara wciąż zajęta byłą czytaniem, gdy obok niej stanął Hipolit. Nie uszły jego uwadze wypieki, jakie pojawiały się na twarzy dziewczynki gdy tylko zerkała na czerwoną pieczęć i w mig połapał się z kim ma do czynienia.

- Wygląda na to - zaczął - że nie tylko ja jestem poszukiwany. Czuję się w obowiązku odprowadzić cię do domu, młoda damo. Problem polega na tym, że raczej nie będę tam mile widziany. W tym momencie Klara ożywiła się.

- No jasne! - zakrzyknęła - Zaprowadzę cię do ludzi! To znaczy ty mnie odprowadzisz, jako mój wybawca. Wtedy ludzie zaufają ci i będziesz mógł im opowiedzieć o tym, że smoki i ludzie mogą ze sobą rozmawiać!

- To może nie być takie proste - wyraził swą wątpliwość Hipolit - Zanim ludzie mnie usłyszą, z pewnością najpierw mnie zobaczą i wtedy mogą zacząć się problemy.

- Jakoś się wszystko ułoży. Dalej, powinniśmy ruszać w drogę! Nie wiadomo czy ci, którzy trzymali cię w wieży, nie będą cię szukać.

Hipolit wahał się przez chwilę.

- Najważniejsze, żebyś to ty wróciła do domu i żeby król się nie zamartwiał - odrzekł wreszcie - a co będzie ze mną, to się okaże. A zatem chodźmy!

Ruszyli, nie tracąc ani chwili dłużej, co było bardzo rozsądne w ich sytuacji, bowiem od samego rana w ślad za nią i Hipolitem podążała zbrojna kawalkada.